Инаку што се однесува до викендот, не чакајте информација од Кременадла, многу јако помина, па сега неможе да им се изнаглеа на сликите.
Еве накусо како поминавме:
Прво - по паметот на Кременадла и на другарот Филип, ја зацепавме да ја бараме таа Студена Бара
Второ - страшно се заебавме што тргнавме преку Коњарињата (Филип мисли му ја), по моабетите на Филип “ги проаѓаш коњарињата, одиш сушица, винце, в“кав и таму си“. Епа така лесно не е и има многу раскрсници и ситуации во кои незнаеш дали лево или десно. Така ние ја зацепавме и скоро да стигнавме до Свети Николе, арно по пат сретнавме едни ловџии кои ни кажаа дека сме забегале. После забегавме уште еднаш во село Винце и после уште еднаш. Среќа селаниве се ранобудни па имаше кој да се праша. Го најдовме патот за мочаното В“кав, арно ама кој да ти знаел дека таканаречениов пат е преку планина и по него и Лада Нива тешко се снаоѓа. Дупки, камења, кал со тони, вирови во кои може и риба имаше.....шо да Ви кажам...колата лом, ама нема враќање, рибарски памет...едвај стигнавме до село В“кав (богу иза леџа), па до село Пчиња, па конечно до село Студена Бара. Таму лепота
Пчиња претходниот ден го имала поплавено цело поле. За да дојдеш до река, поминуваш во 50 метри кал и вирови.
Не секој успал
Едвај дојдовме до реката,
Шо да ви кажам, не ми се сликаше понатаму во текот на денот
Едвај најдовме едно какво такво местенце, на 5 метра тројца, закачуваш во река, закачуваш на гранки, закачуваш лево, закачуваш десно, убајни
Еден ветер не убиваше, ама тук таму ќе скокнеше некое рипче и ќе не полажеше
Цел ден, мамци - бел и црн црв, леб, водата варираше, 3-ца - исход , 1 кркушка, 2 белвици и 3 попадичиња (од кои само 2 за уста), ја го јадев од Црнецот, тоа признавам, едноставно пробав на повеќе места, не мрдна ништо и за кратко се разочарав и не се замарав повеќе.
Можеби не бевме на правото место, можеби бевме во бош време, сумарно, откривме уште едно место во земјава и поминавме не баш сјајно